अलबिदा भन्दै हराएका डा. केशव, बालाजु रिसोर्टबाट फिल्मी शैलीमा उद्धार”।
हेडलाइनः
“अलबिदा भन्दै हराएका डा. केशव, बालाजु रिसोर्टबाट फिल्मी शैलीमा उद्धार”
-काठमाडौँ, असार २ ।
“अब सक्दिनँ”, “धेरै भयो सहन”—यस्ता वाक्यहरूसँगै फेसबुकमा ‘अलबिदा’ स्टाटस हालेर सम्पर्कविहीन भएका डा. केशव श्रेष्ठ अन्ततः काठमाडौँको बालाजुस्थित एक रिसोर्टमा भेटिए। एकछिनको लागि सामाजिक सञ्जाल तातियो, प्रहरी विभागमा हडकम्प मच्चियो, र बालाजुका रिसोर्टवालाहरू अचम्ममा परे—किनकि त्यहाँ थिए एकजना हराएका डाक्टर!
जिल्ला प्रहरी परिसर, काठमाडौंका एसएसपी विश्व अधिकारीका अनुसार श्रेष्ठलाई तार्केश्वर नगरपालिका–३ मा रहेको श्रिनाथ बुटिक रिसोर्टबाट सकुशल उद्धार गरिएको हो। यस ‘फिल्मी कथा’ को सुरुवात भने चाबहिलस्थित गोपिकृष्ण हल नजिकको डेराबाट भएको थियो, जहाँबाट डा. श्रेष्ठ आफ्नी ‘बुलेट’ मोटरसाइकल लिएर बेपत्ता भएका थिए।
सामाजिक सञ्जालको सुसाइडल स्ट्याटस, तर नियत के थियो?
डा. श्रेष्ठले स्ट्याटस लेखेका थिए – “रामेछापमा मलाई काम गर्न गाह्रो पारियो, केही मानिसहरूका कारण म असहज भएँ।” उनी जिल्ला अस्पताल रामेछापबाट रमाना लिएर हेटौंडा जानुपर्नेमा, फेसबुकमा भावुक स्ट्याटस लेखेपछि सम्पर्कविहीन बनेका थिए।
उनको स्ट्याटसमा उल्लेख गरिएका शब्दहरू थिए यस्तो लाग्थ्यो, मानौँ उनले जीवनबाट नै विदा लिइसके। तर नियत त्यति गहिरो थिएन, होस पुरै गुमेको थिएन – सायद विश्राम खोजिरहेका थिए, सायद मौन विद्रोह गर्दै थिए।
अनुसन्धानमा सर्भरदेखि साइबरसम्म
उनको खोजीमा उपत्यका अपराध अनुसन्धान कार्यालय, साइबर ब्युरो, र काठमाडौं प्रहरी परिसरको उच्च सतर्कता देखिएको थियो। मोबाइल स्विच अफ भएपछि लोकेसन ट्रेस गर्न कठिन भयो। तर डिटेक्टिभ शैलीको अनुसन्धानले उनको उपस्थितिको लोकेसन फेला पार्न सफल भयो—श्रृङ्खलाबद्ध अनुसन्धानपछि।
केशव श्रेष्ठ : सामान्य डाक्टर होइनन्, हिम्मतिलो स्ट्याटस लेख्ने डाक्टर
पूर्वी नवलपरासी गैँडाकोटका स्थायी बासिन्दा डा. श्रेष्ठ रामेछाप अस्पतालको निमित्त प्रमुख भएर काम गरिरहेका थिए। हेटौँडामा सरुवा भएपछि उनी त्यहाँ जानुपर्ने थियो। तर यस बिचको तनाव, दबाब, र व्यवस्थापकीय झमेला उनले स्ट्याटसमा पोखेका थिए।
सवाल उठ्छ – किन यस्तो ‘ड्रामाटिक’ तरिका?
सामाजिक सञ्जालमा ‘डिजिटल अलबिदा’ भन्नु, फोन अफ गर्नु, रिसोर्टमा लुकेको शैली — यी सबबाट के देखिन्छ भने डा. श्रेष्ठ व्यवस्थापनसँगको असन्तुष्टि, मनोवैज्ञानिक दबाब, र समाजिक समर्थनको खोजमा थिए। उनले कुनै आत्मघाती कदम नचाले पनि, यस्तो तरिका स्वयं चिन्ताको विषय हो।उद्धारपछि डा. श्रेष्ठ सुरक्षित छन्। तर, स्वास्थ्य पेशा भित्रको मानसिक दबाब, व्यवस्थापनको उपेक्षा, र व्यक्तिगत अभिव्यक्तिको स्वतन्त्रता—यी सबै सवाल फेरि एकपटक सतहमा आएका छन्।
—डा. श्रेष्ठको हराइको प्रकरण कुनै साधारण घटना होइन। यो नेपाली स्वास्थ्य क्षेत्रको व्यवस्थापन, मनोबल र संस्थागत समस्याको पनि एउटा संकेत हो। डाक्टरहरू पनि मानिस हुन्—थाक्छन्, रुन मन लाग्छ, अनि कहिले काँही रिसोर्टमै लुकेर एक्लो हुन खोज्छन्
