.“नेता महत्त्वकांक्षी, कार्यकर्ता भ्रमित, सहिदका सपना भुलिए — माओवादी फुटको यतार्थ।

राजनीति केवल शक्ति र पदको खेल मात्र होइन, यो आदर्श र जिम्मेवारीको परीक्षा पनि हो। नेपालका राजनीतिक दलहरूले विगतमा धेरै पटक प्रमाणित गरिसकेका छन्—नेता र दलको महत्त्वकांक्षा, कहिलेकाहीँ देशको भविष्यभन्दा माथि उठ्छ। यो सत्य विशेष गरी माओवादी पार्टीमा देखिन्छ, जहाँ दशक लामो संघर्ष, जनयुद्धको बलिदान, र सहिदको सपना आजको राजनीतिक व्यस्ततामा कहिलेकाहीँ हराइरहेको छ।

जनयुद्धले नेपालमा सामाजिक न्याय, समानता, र गणराज्यको बाटो खोलेको थियो। हजारौं युवाहरूले जंगलमा बास बसे, परिवार गुमाए, र आफ्नो जीवन सँगै सपनालाई पनि जोखिममा राखे। तर आज पार्टीभित्रको फुट, गुटबन्दी, र नेताहरूको महत्त्वकांक्षाले ती सपनालाई धुलोमा फ्याँकिरहेको छ।

सर्वसाधारण कार्यकर्ताहरू भोगिरहेका पीडा सबैभन्दा ठूलो छ। उनीहरू जसले वर्षौं बन्दुक बोके, गाउँ–सहरमा जान–आउनको जोखिम सहे, अहिले अनिश्चित भविष्यमा छन्। कुन नेताको पछाडि लाग्ने? कुन विचारलाई समर्थन गर्ने? यी प्रश्नले उनीहरूको मनमा त्रास र निराशा जन्माएको छ।

नेताहरू महल र सिंहदरबारमा सत्ता र पदको लागि भिडिरहेका छन्, तर जंगलमा बसेका कार्यकर्ता अझै आदर्श र न्यायको प्रतीक्षामा छन्। यही असमानता र अनियमितता जनता बीच असन्तोष र निराशा बढाउँछ। राजनीति केवल व्यक्तिगत लाभ वा समूहगत फाइदाको साधन बन्नु हुँदैन—यसले जनताको विश्वास, बलिदान, र सपना सम्मान गर्नुपर्छ।

फुट, गुटबन्दी, र महत्त्वकांक्षाले केवल पार्टीलाई कमजोर बनाउँदैन, यो लोकतान्त्रिक प्रणाली र सामाजिक भरोसामा पनि धक्का पुर्याउँछ। जब पार्टी आदर्श र बलिदानको प्रतीक बन्ने वाचा गरेर उदायो, तब जनता र कार्यकर्ताले ठूलो भरोसा राखे। आज त्यो भरोसा पुनः निर्माण गर्नु पार्टीको प्रमुख चुनौती हो।

तर आशा नछोड्नुहोस्। फुट र मतभेदले केवल कमजोरी देखाउँछ, तर आलोचना र आत्ममन्थनको अवसर पनि दिन्छ। पार्टीले यदि आफ्नो मूल उद्देश्य—समानता, सामाजिक न्याय, जनताको अधिकार—प्रतिको प्रतिबद्धता स्मरण गर्यो भने, फुट पनि नयाँ शक्ति र सुधारको बाटो खोल्न सक्छ।

नेपालका राजनीतिक दलहरूले बुझ्नैपर्छ—नेताहरूको महत्त्वकांक्षा, पदको लालच, र स्वार्थले जनता, कार्यकर्ता र सहिदको बलिदानलाई बेवास्ता गर्न सक्दैन। इतिहासले स्मरण गर्नेछ—बलिदानका नाममा फुटेका नेताहरूलाई होइन, आलोचना, सुधार, र आदर्शका लागि लड्नेहरूलाई।

आजको यथार्थ यही हो—सपना, बलिदान, र आदर्शका नाममा राजनीति गर्नु पर्दछ। महत्त्वकांक्षा कहिलेकाहीँ बाटो देखाउँछ, तर यदि आदर्शको दिशामा नलागेमा त्यो केवल विनाशको कारण बन्न सक्छ।

समाप्तिमा भन्नुपर्दा, पार्टी र नेताहरूले आफ्नो निर्णय, गुटबन्दी, र नीति केवल सत्ता र पदको लागि नभई जनताको विश्वास र भविष्यका लागि गर्नु आवश्यक छ। यही सोच र प्रतिबद्धता देखाउँदा मात्र नेपाली राजनीति सुधार, सुदृढीकरण, र स्थिरताको दिशामा अघि बढ्न सक्छ।